Αυτός που ζει για τον κώλ@ του, ζει μια ζωή του κώλο@!!!

 

 Η Μαρία Τσαλίκη... έγραψε....

Μαρία Τσαλίκη.

«Αλληλεγγύη Ρεεεε………»

Μου ήταν επιτακτική ανάγκη με κάποιο τρόπο να εκφράσω την απογοήτευση, την θλίψη, αλλά και τα νεύρα μου για την απάθεια και την «δηθενιά» που χαρακτηρίζει την εποχή και την κοινωνία μας. Πες μου «Τι μας λες, ρε κοπελιά;;; Τώρα ανακαλύπτεις τον τροχό;;;». Φυσικά και όχι, αλλά τώρα πια ρε παιδί μου το κουτουλάς αυτό το μοντέλο συμπεριφοράς από την ώρα που θα βγεις από το σπίτι σου το πρωί μέχρι την ώρα που θα ξαναμπείς το βράδυ 12 μήνες τον χρόνο. Βέβαια, η εποχή που είναι δυσβάσταχτο το όλο θέμα είναι η εποχή των πολυθρύλητων Εορτών. Όλοι, ή σχεδόν όλοι για να μην είμαι αφοριστική, κοιτάνε πώς να κοιμίσουν και να καθησυχάσουν τις συνειδήσεις τους με «εκκωφαντικές» φιλανθρωπίες ή ενίοτε και με στομφώδεις ελεημοσύνες. Όταν το συζητώ με φίλους, άλλοι συμμερίζονται την δυσανεξία μου σε αυτή την επιτηδευμένη αγαθοεργία, ενώ άλλοι πάλι μου λένε “Δεν πειράζει, ρε. Μην τρελαίνεσαι. Αρκεί που δίνουνε και ας είναι μόνο και μόνο για να ακουστούν”. Κάτι τέτοιες στιγμές, λοιπόν, είναι που μου έρχεται να ξεφωνίσω “ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΡΕΕΕΕΕΕ”!!!!!!!!!!!!!!!!

Γιατί η αλληλεγγύη είναι νοοτροπία, είναι τρόπος ζωής…δεν είναι ακόμα ένα λαμπιόνι στο χριστουγεννιάτικο δέντρο μας ή ένα στολίδι που θα συμπληρώσει το art de la table του εορταστικού ή όποιου άλλου τραπεζιού μας.

Και ξέρεις τι είναι το πιο στενάχωρο σε όλη αυτή την ιστορία; Το πιο στενάχωρο, λοιπόν, είναι ότι όλοι αυτοί που υιοθετούν αυτό το μοντέλο συμπεριφοράς, της απάθειας, της αδιαφορίας και της φιλαυτίας, είναι αυτοί που είναι οι μεγάλοι χαμένοι γιατί δεν γνωρίζουν ότι ουσιαστικά με το να είσαι αλληλέγγυος στον συνάνθρωπο σου στην καθημερινότητα σου, τελικά το πραγματικό κέρδος είναι για Εσένα τον ίδιο!!! Και όσο πιο αθόρυβα το κάνεις τόσο περισσότερο σου γίνεται τρόπος ζωής. Και φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν εννοώ να είσαι αλληλέγγυος με την στενή κλισέ έννοια του να μοιράζεις χρήματα ή υλικά αγαθά παντού, άλλωστε ποιος μπορεί να το κάνει άνετα αυτό τώρα πια που είμαστε σχεδόν όλοι στην πίεση. Εννοώ με την ευρεία έννοια, την απλή, την καθημερινή, την τόσο συνηθισμένη. Όπως το να δεις έναν ηλικιωμένο να κοντοστέκεται σαστισμένος στο δρόμο και να τον ρωτήσεις απλά αν χρειάζεται κάτι, αντί του να σκεφτείς «ωχ, τώρα, η σκατόγρια τι θέλει μέσα στην μέση και μου κλείνει τον δρόμο». Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ασφάλεια τον κάνεις να νιώσει εκείνη την στιγμή εκείνος και πόσο καλύτερος άνθρωπος θα νιώσεις Εσύ!!! Γιατί τελικά είναι πολύ ωραίο πράγμα να ΕΚΤΙΜΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!!!!             

 

Σαν κατακλείδα, στην ευκαιρία που μου δίνεται για να εκφράσω και να εκτονώσω συνάμα την αγανάκτηση μου για αυτή την αναισθησία που μας δέρνει, θα αναφέρω κάτι που διάβασα στο twitter και έγινε αμέσως μότο μου:

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΤΟΥ….ΖΕΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ!!! Keep it in mind,;)